نیمه تاریک جشنواره فیلم فجر در قزوین، فیلمهای خوب اکران نشد
تاریخ انتشار: ۲۳ بهمن ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۷۱۲۲۱۷
خبرگزاری مهر- گروه استانها، آرش صالحی: بالاخره پس از ماهها انتظار، قافله برگزاری سی و هفتمین جشنواره ملی فیلم فجر به قزوین رسید و در روزهای ۱۲ تا ۲۲ بهمن ماه، سالن اصلی سینما مهتاب قزوین، شاهد اجرای مهمترین رویداد هنری سال کشور در شهر مینونشان بود.
جشنواره ای که امسال هم مانند سال های گذشته با برنامه ریزی ضعیف و غیرحرفه ای سیاستگذاران جشنواره در بخش استانی همراه بود که یکی از مصادیق آن، خالی بودن جدول اکران فجر استانی ۳۷ از آثار جذابی مانند «ماجرای نیمروز ۲؛ رد خون» و «متری شش و نیم» بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
ضعف های اجرایی اکران فیلم فجر
یکی از مشکلاتی که در فجر سی و هفتم، کام سینما دوستان قزوینی را تلخ کرد، تاخیرهای ۲۰ تا ۳۰ دقیقه ای برای اکران و پخش فیلم ها بود؛ سعید عاشقی، شاعر و نویسنده در این رابطه به خبرنگار مهر گفت: اولین ضعف اجرایی جشنواره فیلم فجر استانی، بی نظمی در اکران و پخش فیلم ها بود که با حداقل ۲۰ تا ۳۰ دقیقه تاخیر انجام می شد، همین تاخیر باعث می شد که سالن انتظار بسیار کوچک سینما مهتاب، در دقایق قبل از اکران فیلم بسیار شلوغ و غیرقابل تحمل شود.
این روزنامه نگار قزوینی که برای دیدن فیلم «سال دوم دانشکده من» به سینما مهتاب مراجعه کرده بود، ولی به دلیل نرسیدن رمز رایانه ای پخش این فیلم، مجبور به دیدن فیلم ضعیف «جمشیدیه» شد، افزود: اینکه دست اندرکاران اجرایی جشنواره فجر می دانند فیلم به زمان بندی اکران نرسیده و این نکته را یک ساعت و ربع بعد از زمان مقرر اکران اعلام می کنند، نوعی بی احترامی و توهین به شعور تماشاگر و بی توجهی به زمان محسوب می شود.
عاشقی، ضعف دیگر برگزاری این جشنواره را در نظرنگرفتن صندلی برای تعداد اندک خبرنگاران حوزه فرهنگ و هنر بیان کرد و ادامه داد: این مشکل که البته فقط در هنگام اکران فیلم های پرطرفدار مانند: درخونگاه، طلا و غلامرضا تختی پیش آمد، که نتیجه اصرار بی دلیل مسئولان برگزاری بر اکران تک سالنه این فیلم هاست.
فقدان مخاطب شناسی محلی
اما یکی از گلایه های جدی علاقه مندان جشنواره فیلم فجر در قزوین، نامعین بودن معیار انتخاب فیلم هاست که با یک سیاست دستوری و نگاه از بالا، توسط مسئولان بالادستی جشنواره فیلم فجر برای اکران به استان ها فرستاده می شوند و در این میان، هیچ حق انتخابی برای مدیران اجرایی جشنواره فجر در استان قائل نمی شوند. همین مسئله سبب شد تعدادی از فیلم های به اصطلاح بنجل جشنواره مانند جمشیدیه در طول جشنواره های قبلی در قزوین به روی پرده بروند.
نکته ای که مورد تصدیق باقرزاده مقدم است. این دانش آموخته سینما، مخاطب شناسی محلی را حلقه مفقوده سیاستگذاری اکران در فجر استانی قلمداد کرد و گفت: متاسفانه مجریان برپایی جشنواره در استان ها از جمله اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی نقش چندانی در انتخاب فیلم ها ندارند و این فیلم ها توسط ستاد مرکزی جشنواره برای نمایش در استان های مختلف از جمله قزوین برگزیده می شوند.
باقرزاده مقدم با تاکید بر تنوع کم فیلم های جشنواره فجر در قزوین، اضافه کرد: به جز ۳ فیلم «طلا»، «سال دوم دانشکده من» و «غلامرضا تختی» که از فیلم های قابل تامل اکران فجر در استان بودند، بقیه فیلم ها کیفیت متوسط و ضعیفی داشتند؛ ضمن اینکه با سیاستگذاری ضعیف فجر ۳۷ استانی، دوستداران سینما در قزوین مانند سال های قبل از تماشای فیلم های برجست جشنواره مانند «متری شش و نیم» و «ماجرای نیمروز ۲؛ رد خون» محروم شدند.
این کارشناس ارشد سینما «پرویز شهبازی» کارگردان «طلا» و فیلمنامه نویس «سال دوم دانشکده من» را برگ برنده فجر سینمایی استان دانست و گفت: این فیلمساز و سناریست برجسته لرستانی با نوشتن فیلمنامه تاثیرگذار فیلم «سال دوم دانشکده من»، روح تازه ای در پیکر سینمای اجتماعی «رسول صدرعاملی» دمید و باعث شد این کارگردان پس از ۹ سال به سینمای اجتماعی ایران بازگردد.
باقرزاده مقدم ادامه داد: اگر برگزارکنندگان جشنواره به فیلم های سال قبل و میزان استقبال مردم قزوین از آنها توجه می کردند، قطعاً فیلم های بهتر جشنواره را برای اکران انتخاب می کردند. بنابراین باید نوع و عوامل ساخت فیلم های پرمخاطب، ملاکی برای انتخاب فیلم های سال بعد جشنواره باشد.
جای خالی فیلم های کمدی
نبود نگاه بومی برای برگزیدن فیلم های مناسب، نکته ای است که از سوی مدیر سینما مهتاب قزوین هم تایید می شود. محمدرضا بصیری ضمن گلایه از برخورد یکطرفه مدیران جشنواره با سینماداران شهرستانی، به خبرنگار مهر گفت: با اینکه برای اکران هر فیلم جشنواره در قزوین، مسئولان استانداری و سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان، حدود ۲۰ میلیون تومان به تهیه کننده فیلم پرداخت می کنند، اما مدیران فرهنگی این دیار هیچ نقشی در انتخاب فیلم ها ندارند.
بصیری با یادآوری اینکه برای سینمادار، گردش اقتصادی و سودآوری گیشه اهمیت بالایی دارد، افزود: با این حال، تجربه نشان می دهد که برخی فیلم های به اصطلاح هنری مورد استقبال مردم قزوین قرار نمی گیرند و معلوم نیست چرا هر ساله، چنین آثاری برای اکران فجر استانی در مینوشهر برگزیده می شوند.
وی با اشاره به غیبت فیلم های کمدی در فجر استانی سی و هفتم، ادامه داد: بیشتر فیلم های جشنواره که امسال در شهر قزوین اکران شدند، فیلم های تلخ و ملودرام بودند و در این میان جای فیلم های کمدی خالی بود؛ به همین خاطر اغلب فیلم های اکران شده با سلیقه تماشاگران قزوینی هم خوانی نداشت.
تحقق عدالت فرهنگی در استانها
از سوی دیگر، اکبر اسکندرینژاد، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان به میزان بالای استقبال قزوینی ها از برخی فیلم های جشنواره سی و هفتم فیلم فجر در سال های پیش اشاره کرده و می گوید: یکی از مشکلات ما برای برگزاری جشنواره یاد شده، کمبود سالن و صندلی برای اکران فیلم های پرطرفدار است که امیدواریم با هم افزایی بیشتر سینماداران در سال آینده، این مشکل را مرتفع کنیم.
اسکندرینژاد، ایجاد عدالت فرهنگی میان تهران و قزوین را از دلایل برگزاری جشنواره فیلم فجر در شهر مینونشان دانست و تصریح کرد: تحقق عدالت فرهنگی و هنری در همه وجوه آن از مهمترین محورهای اداره کل فرهنگ و ارشاد در ۳ سال اخیر بوده که برپایی جشنواره بزرگ سینمایی فجر هم از مصادیق همین عدالت فرهنگی است.
وی با بیان اینکه سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر طی ۱۱ روز در سینما مهتاب قزوین برپا شد، اضافه کرد: در این مدت، ۱۵ فیلم بخش سودای سیمرغ به روی پرده رفتند که حداقل یک سوم آنها از آثار پرمخاطب جشنواره سی و هفتم فیلم فجر محسوب می شوند.
با این همه، آنچه تا حد زیادی آشکار است مغفول ماندن همه ظرفیت های سخت افزاری سینما در قزوین است و در حالی که همه سینمادوستان استان مشتاق آغاز سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر هستند، اما فقط یک سالن ۲۰۰ نفره از سینمای کوچک مقیاس مهتاب به این امر اختصاص پیدا می کند که نتیجه آن پشت در ماندن بخش عمده طرفداران هنر هفتم در قزوین است.
به همین منظور به نمایندگان برگزاری مهمترین رخداد هنری کشور در استان پیشنهاد می شود در سالهای آینده از ظرفیت سینما بهمن هم برای پخش فیلم های پرمخاطب استفاده کنند و اکران فیلم های ویژه کودکان را به سالن سینمای کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان انتقال دهند.
در صورت برنامه ریزی بهتر و انتخاب فیلمهای پر مخاطب و تاثیرگذار می توان امیدوار بود با اکران فیلم های خوب جشنواره فجر به صورت عادلانه و همزمان با تهران زمینه تحقق عدالت هنری در تماشای فیلم های جشنواره فجر را برای عده بیشتری از هموطنان در ایام مبارک دهه فجر سالهای آینده هم مهیا کرد.
.
کد خبر 4539653منبع: مهر
کلیدواژه: جشنواره سینمایی جشنواره فیلم فجر قزوین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۷۱۲۲۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فیلمی که دیوار میان پایتخت و شهرستان را از بین برد
فیلم «آپاراتچی» مصداقی از پرداختن به سینمای مردمی است که در چهلودومین جشنواره فیلم فجر با استقبال مخاطبان مواجه شد و توانست سیمرغ بلورین و جایزه ویژه کارگردانی بخش نگاه نو را از هیئت داوران دریافت کند؛ از مهمترین ویژگیهای این فیلم روایتی است که فضای خارج از پایتخت ارائه میشود.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، «من فقط یک فیلمسازم و تمام زندگیام سینماست. سینما شغل من نیست، عشق منه.» اینها سخنان جلیل رشیدی است، شخصیت اول فیلم آپاراتچی، که برگرفته از شخصیت جلیل طائفی، یک عاشق سینما در دهه ۶۰ است؛ جلیل اگر چه شغلش نقاشی است، اما عشقش فیلمسازی است و حاضر است سختیهایش را هم به جان بخرد؛ فیلم آپاراتچی روایتگر دلبستگیهای یک نقاشِ ساختمانِ عاشقِ سینما است که با اشتیاق تمام به تولید چند فیلم کوتاه موفق شده و در آرزوی ساختن نخستین فیلم سینمایی خودش است؛ به طور کلی در این فیلم با یک اثر درباره سینما و برای سینما روبهرو هستیم.
مسئله آپاراتچی مسئله سینما، مسئله بقا یا از میان رفتن سینما است، مسئله فیلم آپاراتچی به ظاهر محدود به یک دوره زمانی خاص و در عمل مربوط به همیشه تاریخ در این مرز پرگهر است و بر این اساس علی طاهرفر کارگردان فیلم آپاراتچی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه دو رویکرد اساسی در درونمایه فیلم آپاراتچی وجود دارد، اظهار میکند: رویکرد اول فیلم آپاراتچی هنر مردمی است و رویکرد دوم آن روایت دهه ۶۰، زیست و فرهنگ مردم تبریز در این دهه است که میتوان گفت در دل همین هنر مردمی ادای دین به سینما نیز موضوعی نهفته است.
وی ادامه میدهد: موقعیت فیلم در ادای دین به سینما جزو موقعیتهای نمایشی است که بیشتر کارگردانان دوست دارند در آن یک تجربه داشته باشند چراکه یک عمر پشت دوربین به تجربه نشستند و میخواهند همین تجربیات را جلوی دوربین ببرند.
کارگردان فیلم آپاراتچی با اشاره به اینکه همانند کشورهای دیگر نمایندگان زیادی برای فیلم در سینما ایران داریم و این موضوع یک دغدغه فرهنگی برای سینماگران محسوب میشود، تصریح میکند: گاهی اوقات در دل فیلمها بسیاری از حقایق سینما ظهور و بروز پیدا میکند، به طوری که گاهی لحظات شیرینی را رقم میزند و گاهی نیز حقایق تلخی در آن هست که نکات گفته نشده سینما را بیان میکند؛ در همین راستا این اتفاقات دست به دست هم دادند که من با رغبت به سمت آپاراتچی بیایم.
در «آپاراتچی»، تلاش برای ارائه هنر مردمی بودوی با اشاره به موضوع ادای دین به سینما میافزاید: وقتی که با یک موضوع خاص مواجه هستیم مخاطبان آن خاص خواهند بود و عام نیستند در همین راستا تلاش کردیم هنر مردمی را ارائه دهیم که مخاطب عام داشته باشد.
طاهرفر میگوید: دغدغه ما این بود که فیلمی با شاخصهها و مولفههایی را تولید کنیم که مخاطب عام را جذب کند تا افراد علاوه بر اینکه لحظات شاد، مفرح، شیرین و گاهی کمدی را مشاهده میکنند، هنگام خروج از سینما یک ارزش افزوده فرهنگی نیز به همراه داشته باشند چراکه مخاطب در سبد فرهنگی خود یک فیلمی را انتخاب و هزینه اقتصادی کرده است در همین راستا حق دارد هنگام خروج از سینما حداقل از نظر مضمونی یک تعالی را در خود احساس کند.
وی در خصوص برخوردهای مردمی نسبت به فیلم نیز اظهار میکند: هنگامی که در عرصهی غوغا سالاری فیلمهای کمدی و گیشه پسند قدم میگذارید کار دشوار میشود اما به لطف خدا در هر کدام از مولفههایی که بیان شد بازخوردهایی با تراز بالا و پایین از سوی مخاطبین دریافت کردیم که این بازخوردهای خوب انگیزه مضاعفی را برای ادامه دادن در این مسیر به ما داده است.
کارگردان فیلم آپاراتچی با بیان اینکه امیدوارم روزگاری به این نتیجه نرسیم که باید در بستر طنز چیزی را تعریف کنیم تا مخاطب به سینما بیاید، ادامه میدهد: ما باید در لایههای بیرونی، درونی، فرامتن و زیر متن یک مفهومی را بگنجانیم تا مردم به بهانه کمدی بودن فیلم بیایند و آن مورد را نیز دریافت کنند؛ از این رو امیدوارم روزی فرا برسد که ما در حوزه فیلمهای غیر کمدی به جایگاهی برسیم که فیلم ما جزو انتخاب اول تماشاچیها باشد.
وی تصریح میکند: طی سالهای اخیر اتفاقاتی رخ داده که سلیقه مخاطبین را بر مدار برخی کارهای ناصواب فرهنگی بناگذاری کردیم و این اتفاقی نامبارک و راه انحطاط سینمایی ما است، از این رو باید توجه داشت که معمولاً وقتی چنین اتفاقی میافتد هم سرمایهگذاران و هم تهیه کنندگان و به تبع آن در یک دراز مدت یا میان مدت کارگردانان و نویسندگان نیز به آن سمت خواهند رفت و صرفاً بر مبنای رسالت خود عمل نمیکنند؛ در همین راستا امیدوارم روز فرا برسد که با حمایت سازمان سینمایی و جریان سینمایی کشور شاهده آفرینش آثاری بهتر باشیم.
تنوع ژانرهای جشنواره فجر، از مهمترین نکات آن بودطاهرفر میافزاید: جشنواره فیلم فجر امسال از همان انتخاب فیلمها برای بخش نگاه نو و سیمرغ، طبقه بندی که اتفاق افتاد و جواب نهایی که برگزار کنندگان آن مبنی بر تکمیل جدول فیلمها دادند که در وسط جشنواره نیز خیلی از منتقدین و کارشناسان عنوان کردند که عدالت سینمایی رعایت نشده، با فراز و نشیب زیادی همراه بود؛ در همین راستا باید گفت که حواشی جشنواره زیاد بود اما مهمترین حسن آن وجود تنوع موضوعی قابل قبول سینمای اجتماعی، کمدی، سیاسی، ورزشی و حتی کودک و نوجوان بود.
وی با بیان اینکه ما گاهی اوقات مصلحت را فدای حقیقت میکنیم، میگوید: بسیاری از فیلمسازان دیگری بودند که باید در بخش سودای سیمرغ حضور پیدا میکردند، همه عواملشان به چالش کشیده میشدند و یک رقابت پایا پای میداشتند اما این اتفاق نیفتاد؛ از این رو یقین دارم که سال بعد سازمان سینمایی یک تدبیری برای این موضوع خواهد داشت.
کارگردان فیلم آپاراتچی اظهار میکند: باید اعتراف کنم لطف خدا و شهدا بود که در اولین حضور و اولین فیلمم در بخش مسابقه رفتیم و سیمرغ نیز گرفتیم؛ همچنین خیلی خوشحالم که فیلمی با موضوع دهه ۶۰، جنگ، ترور، شهادت، نماز جمعه و هنر مردمی ساختیم.
وی با بیان اینکه دیوار بزرگ و حائلی که برای تولید فیلم میان شهرستان و پایتخت بود در حال کوتاه شدن است، ادامه میدهد: اتفاق بدی است که فیلمسازان شهرستانی بعد از یک، دو و حتی سه دهه بعد فضا برایشان فراهم شود تا فیلم بسازند، چراکه این باعث میشود خیلی از انرژیها، پتانسیلها و استعدادهایی که در شهرستانها داریم رو به نابودی برود و گاهی نیز فنا میشوند؛ به طوری که شخص یا مسیر خود را عوض میکند و قلم و دوربین را زمین میگذارند یا امیدی به این سینما نخواهد داشت.
طاهرفر تصریح میکند: با رویکردهای امسال جشنواره فیلم فجر به آینده امیدوار شدم و امیدوارم که سازمان سینمایی سوره، فارابی و سازمان سینمایی در ادامه نیز اتفاقات خوبی را رقم بزنند.
تصویر، هنری اثرگذار استعلیرضا استادی بازیگر فیلم آپاراتچی نیز در گفتوگو با ایمنا با بیان اینکه از حضور خود در خانواده فیلم آپاراتچی خرسند هستم، اظهار میکند: هر هنرمندی دغدغه این را دارد که متفاوتتر از قبل باشد، در همین راستا این پروژه برای من یکی از بارزترین موارد بود و زمانی که کار پیشنهاد شد، کلیت فیلم را خواندم و با توجه به اینکه فیلمی روایی و روایتگر بخشی از هنر سینما بود با افتخار نقش پیشنهاد شده را قبول کردم.
وی ادامه میدهد: در بازخوردها بیان شد که آپاراتچی فیلم کمدی شریفی است که میشود آن را با خانواده دید، نمیگویم فیلمهای دیگر خالی از شرافت بوده اما این فیلم با توجه به تحقیق و پژوهشی که آقای طاهرفر انجام دادند در این زمینه به طبع خود را نشان داده است چرا که وقتی یک کار خروجی یک تفکر و پژوهش باشد و درست چیده شود خروجی آن استقبال خوب مردم خواهد بود؛ از این رو فیلم خوب اقبال شده و نشان میدهد که فیلمساز توانسته کار خود را به درستی انجام دهد.
بازیگر فیلم آپاراتچی تصریح میکند: جشنواره چکیده و نتیجه کارهای تولید شده یک الی دو ساله هنرمندان است و در فیلم هنرمندان نیز میتوانیم بازخورد شرایط اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و… را مشاهده کنیم.
وی افزود: هویت یک ملت در آثار هنریشان دیده میشود به همین خاطر من تمام کارهای تولید شده را خالی از این بحث نمیبینم و به مرزبندی شهرستانی و مرکزی زیاد قائل نیستم چراکه هر هنرمندی اگر کار قابل اعتنا برای تولید داشته باشد میتواند حرفی نیز برای گفتن داشته باشد؛ در همین راستا فیلم آپاراتچی هم از آن دسته کارهایی است که فیلمساز توانسته به نحو احسن کار خود را انجام دهد.
استادی میگوید: ساخت فیلمهایی همچون آپاراتچی میتواند بر فرهنگ یک کشور اثرگذار باشد چرا که اکنون یکی از هنرهای ارتباطی و تأثیرگذار، هنر تصویر است و باید بیشتر به آن اهمیت داده شود.
وی اظهار میکند: به وفور سوژههایی همچون آپاراتچی در کشور و جامعه ما اتفاق افتاده است؛ در همین راستا پرداختن به شخصیتهای هنری، قهرمانی، فرهنگی و… در قالب سینما، تلویزیون و مواردی از این دست میتواند بر افق فرهنگی و هنری کشور مؤثر باشد.
به گزارش ایمنا، آپاراتچی تازهترین روایت سینما از سینما است که میتوان آن را ادای دینی به این حوزه دانست اما آنچه این فیلم را از دیگر آثار مشابه در این زمینه متمایز میکند، پرداختن به سینمای مردمی است و تقابل آشکاری که این نوع از سینما با دو جریان تحجر و شبه روشنفکری دارد؛ فیلم سینمایی آپاراتچی در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر با استقبال مخاطبان مواجه شد و توانست سیمرغ بلورین و جایزه ویژه کارگردانی بخش نگاه نو را از هیئت داوران دریافت کند و در این راستا باید به این نکته توجه داشت آپاراتچی سعی داشته عموم مردم را به فیلم جذب کند و در این مسیر به موفقیت نیز دست یافته است.
کد خبر 748562